οι ΚαλεσμενοΙ ΜΟΥ ηταν Επτα - Η ΑΦΙΞΗ

Και έγιναν όλα κατά τας γραφάς. Οι λέξεις πήραν σχήμα, μαζεύτηκαν, τεντώθηκαν, ένα ακορντεόν και μια φιγούρα, οι αναπνοές συχνές και οι σκιές ολοστρόγγυλες. Ο αέρας φύσηξε, μετακίνησε μόρια από πάνω μας, πάνω στα κορμιά μας, μαζί με φως μας δίψασε. Ήρθανε.

Η παράσταση κουρδίστηκε και χτύπησε ο εναρκτήριος παφλασμός. Δεν ήταν όλοι συνεπείς.



Υπένθιμος. Έφτασε πρώτος και συνεπής. Είναι από τους φίλους που γνωρίζω λιγότερο. Τον καλωσόρισα με μια κραυγή αγάπης και νοσταλγίας. Έχω τόσο καιρό να τον δω. Με έσπρωξε στο νερό, για να συνέλθω λέει. Ηλίθιος. Δεν μου έλειψε καθόλου τελικά απλά τον χρειάζομαι πιο πολύ απ’όλους για να κρατάει τις ευθείες παράλληλες, παράλληλα συντονισμένες με την επιβίωσή μου. Τα διάφανα σχεδόν ρούχα του σκούραιναν στο φως και άφησε στο τραπέζι το δαχτυλίδι που εμπόδιζε τους ελεύθερους παλμούς του.
Εσωπρεπής. Η ψυχή της παρέας. Ο άνθρωπος μου. Όταν ήταν μικρός κοιμόταν παντού και ήθελε μόνο να σκέφτεται. Δεν έπαιζε ποτέ μαζί μας γιατί είχε καλύτερα πράγματα να κάνει. Τον καλωσόρισα με μια κραυγή αγάπης. Μου χαμογέλασε. Γοητευτικότερος όλων. Έγνεψε στον Υπένθιμο ένα γεια και κάθισε στη παραλία δίπλα στις κανάτες, να βουτάει τις σκέψεις του στο νερό. Γράφει εδώ και δέκα χρόνια ένα βιβλίο και δεν βρίσκει πώς να το αρχίσει. Μόνο το τέλος έχει γράψει. Αυτό τον ενδιαφέρει. Το φως δεν τον διαπερνάει, αυτός βουτάει μέσα του, καταμέσα του.
Ηδόνοικος. Με γόνατα ματωμένα και μάτια φωτεινότερα από αυτά των μονόκερων κάλπασε κοντά μας. Με φίλησε στο στόμα. ΄΄Αδυνάτισες΄΄ μου είπε….και…’’κόψε επιτέλους τα μαλλιά σου’’. Έπιασε ένα τσαμπί σταφύλι, το ζούλιξε και άρχισε να καταβρέχει του άλλους δύο. Χα χα χα…είναι τόσο αστείος, αστεία σαν κάνει. Ξέρω ότι θα φύγει πρώτος απ’ όλους αλλά τουλάχιστον αυτός όταν όντως σταματήσει να περνάει καλά, αποχωρεί και δεν το προσπαθεί μέχρι να σαπίσει.
Δημιεργός και Οκνήμερος. Κατέφθασαν μαζί. Έτσι για να μας θυμίζουν πως η αποτυχία του ενός στηρίζεται στην γνωριμία του με τον άλλον. Και πάντα έλεγα πως ο Δημιεργός είναι ο φίλος μου, ο πιο εντυπωσιακός, εντύπωσή μου ήταν αφού παρασύρεται τόσο εύκολα από τον ΄΄άλλον΄΄. Και το ίδιο μητρικό γάλα να έπιναν, δεν θα έφτυναν με τον ίδιο τρόπο! Τροπικά μαυρισμένοι και οι δύο, αφού ο πατέρας τους, έχω ακούσει πως είναι ο ίδιος ο Ήλιος του ενός, ο άλλος ο Ήλιος του άλλου. Στο πηγαδάκι τους δεν χωρούσε κανείς…και αν μίλαγες…ηχώ θα άκουγες γιατί έχει στερέψει και απλά το αγνοούν.
Επεύθυμος. Τον βλέπω και τρομάζω. Δεν ξέρω από πού θα χτυπήσει, τι κρύβεται πίσω από αυτό το χαμόγελο, που μοιάζει τόσο με κλάμα. Με κρατάει στη τσίτα. Υπόγειος και τόσο αθώος, αθώα σε σκοτώνει και σε κόβει σε χίλια δυό κομμάτια. Πως τα καταφέρνει όμως και όλοι τον συμπαθούνε…Μιλάει σε όλους σαν να τους είδε μόλις χθες και παρά τις οδηγίες μου, ποτέ μα ποτέ δεν υπακούει, έφερε ένα καλάθι με λωτούς. Ο Ηδόνοικος πρώτος τρέχει να τους αρπάξει και πετάει δυο, τρεις στον σιωπηλό Εσωπρεπή.
Οπτιβάμων. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε…Με το που καταφτάνει, τελευταίος όπως πάντα, τα βλέμματα πέφτουν πάνω του και μετά τριγύρω. Όλοι κάτι έχουν εναντίον του…ακόμα και ο Επεύθυμος. Τους έχει ξεγελάσει…με τον τρόπο του. Όλους. Γι’ αυτό τον καλώ πάντα. Είναι η ζωντανή απόδειξη της ψευθαίσθησης. Εκεί που όλα χάνονται είναι εκεί αυτός και σε κρατάει, σε κρατάει και όλα χάνονται. Αλλά σε είχε πείσει πως δεν θα συνέβαινε. Και πονάς πιο πολύ. Αλλά ζεις. Είναι πάντως τελείως μαλάκας. Τον λατρεύω. Κυρίως γιατί, κομπλάρει όλα τα υπόλοιπα λιγούρια.