κάπου εδώ όλα τελειώνουν για το Just Watch Me Burn

μέχρι να στεγνώσω από τα δάκρυα και να αναφλεχθώ ξανά,
.
.
θα βασανίζομαι στο Praxis Vias

Κραυγή Ελευθερίας...Μου

δεμένος σε ένα κατάρτι,
αδύναμος να σε βοηθήσω
σε βλέπω να βασανίζεσαι
και είμαι τόσο ανήμπορος
οι Μελωδίες σε ξεκουφαίνουν
και τα νερά,
που αύριο θα σε ξεβράσουν;
θα ήθελα να σε ξέρω πιο καλά
να ήξερα τι να σου φωνάξω
πως να δαμάσω την ορμή της ζωής σου;
δεμένος σε κοιτάω
μια δίνη στο μυαλό σου

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

τα χρώματα μπερδεύτηκαν

και θες να τα ξεπλύνεις

είσαι μακριά μα σε βλέπω

να ήμουν πιο κοντά σου

να σε ήξερα παραπάνω

να ήμουν πιο κοντά σου

και φοβάμαι, σαν τρελός εγωιστής,

να μη σε χάσω

όχι πως σε έχω

τον άνεμο δεν τον αποκτάς

δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω

γιατί δεν ξέρω πως και αν

θες να σωθείς

οι Μελωδίες είναι τρέλα

και όσο περισσότερες

τόσο το χειρότερο

θέλω να σε προλάβω

να προλάβω να ζήσω μαζί σου όσα θά θελα

να σου πω όσα μου 'ρχονται

να χορέψουμε μαζί ένα βαλς στο φεγγάρι

να φάμε πρωινό στον Πλούτωνα

δεμένος και ζαλισμένος

κι εσύ μακριά

γύρνα και χαμογέλα μου

μπορεί εγώ να είμαι αυτός

που χρειάζεται τη δική σου βοήθεια

...................................................................................παλιά

.

.

μπορεί;...εγώ είχα ανάγκη τη βοήθειά σου, γύρισες την πλάτη

σήμερα αποφάσισα να σε αγαπήσω για δεύτερη φορά

λύθηκα μόνος και σε συγχώρεσα για όλα, για όσα

οι πεταλούδες πετάνε πάνω από τον ωκεανό μου, τις άφησα

και οι Μελωδίες τις ακολουθούν

με το κατάρτι χαράζω στην άμμο

''σ'ευχαριστώ''

..................................................................................σήμερα

''in your room''

σε ένα δωμάτιο που μύριζε μυστικά
έκλεισα όλα τα όνειρά μου



πεταλουδες
εντομα
τρομακτικα
αγγιζουν
λαβωνουν
ονειρα
υποσχεσεις
δαχτυλα
Αναμνησεις



και αν κρύωνα άναβα το αερόθερμο
και ένα τσιγάρο για να με βγάζεις φωτογραφίες
και να βάζεις λεζάντες ''in my room''
και να τις στέλνεις με email
και να τις βρίσκω ακόμα
γιατί δεν τις έσβησα.
Έσβησα το αερόθερμο πριν φύγω
το τσιγάρο πριν ξαπλώσω
αλλά τις φωτογραφίες τις άφησα αναμμένες

Αν νΑ

Άσε με μόνο μου
αφοσίωση στην ύπαρξη
του καθενός θα δείξει
μόνο ο καθρέφτης του
να χιλιοραγίζω, να κρυφοσπάω
αν χιλιοραγίζω, αν κρυφοσπάω
αν χιλιοραγίζω, να κρυφοσπάω
να χιλιοραγίζω, αν κρυφοσπάω
ήθελες έναν καθρέφτη εκεί
κι εγώ, για να βλέπω
αυτό που έβλεπαν και οι άλλοι
Αν νΑ με είδες απόψε

οι ΚαλεσμενοΙ ΜΟΥ ηταν Επτα -ΕΙΝΑΙ ΕΠΤΑ

Η θάλασσα με έφτυσε στην άκρη των δακρύων μου. Φυσαλίδες ανακατεύονται με το μπλε και ζάχαρη και μυρωδιά, ιώδιο, αλμυρό και εξάντληση και ξαφνικά φως και φυσαλίδες.
Αδύναμος. Εξαντλημένος. Και περικυκλωμένος από κύκλους και διαγώνιους ,στον λαβύρινθο πανικός και αστάθεια, νερό και δίψα. Η παρτίδα μου έλαβε τέλος, τέλος και στο γυαλί βρήκαν οι φλέβες μου που τώρα είναι σφριγηλές, δυνατές, ολόκληρες χτυπούν και αντιδρούν στα χρώματα.
Η παραλία μου άδεια και στεγνή. Στέγνωσαν οι σκέψεις μου ,ξυπνήσανε οι ανάσες. Θέλω να χάνομαι. Τα γόνατά μου κομμένα με νήματα τυλιγμένα, θρύψαλα οι κνήμες , οι μνήμες από ατσάλι. Βέλη βουτηγμένα στο αίμα και ένας χιτώνας με τυλίγει και μου καίει τη σάρκα.
Στον ήλιο. Εκεί. Εκεί είμαι. Και στη θάλασσα. Διψάω και πονάω.
-Περίσσεψες;
Μια φωνή. Μια αντίδραση. Δράση. Αναξιόπιστη. Παλεύω να κοιτάξω.
-Περίσσεψες;
-Ναι, περίσσεψα.
Είναι εκείνη. Πλουμιστά περιττή. Αφόρητα όμορφη και άδικη…άδικα.
-Αφού περίσσεψες, περισώσου!
-Διψάω.
-Εκεί, μου δείχνει και την τρέμω, στην άκρη. Καταλήγει το ποτάμι της Λησμονιάς.
-Πεινάω.
-Θα σου κόψω τομάτες.
-Προσευχήσου για μένα!
-Ο θεός να σε έχει καλά.
-Μη τον μπλέκεις!
-Μη μου το ζητάς…Στον ποταμό έλα να πιεις…θα σου αφήσω και να φας…εκεί
-Σήκωσέ με!
-Όχι. Έλα όποτε μπορείς. Μόνος σου.
Φυσαλίδες στο αίμα μου. Οι αρτηρίες με γαργαλάνε. Καταλήγει στα δάχτυλά μου και χτυπάει στην άμμο, ένας μικρός σεισμός, και…σαν να με πετάει στον αέρα, στα δυό μου πόδια στέκομαι που είναι σαν μωρού.

Ψυχή με γερασμένα χέρια και πόδια βρεφικά…κουτρουβαλώντας σχεδόν έφτασε δίπλα στο ποτάμι. Μύριζε κομμένη…φρεσκοκομμένη τομάτα…και τους θυμήθηκα.

Διψάω χρόνια τώρα…